Elk in een ander stuk Brussel, maakten illustrator Silke Reyntjens (°1994) en fotograaf Johanna Haerens (°1993) in 2022 een donkere periode mee.
Door met elkaar en met anderen in gesprek te gaan, kwam het besef dat deze worstelingen wijdverspreid zijn. In een maatschappij waar zoveel communicatiemiddelen voorhanden zijn, lijkt diepgaand communiceren moeilijker dan ooit. Dit kapitalistisch systeem van vooruitgang en groei doet je geloven dat je eigen verdriet altijd ongelegen komt. Hulp vragen blijft een groot taboe: op je eigen eiland zoek je alleen naar een oplossing om dat masker maar niet te moeten afzetten.
Zonder het van elkaar te weten, worstelden ze met gelijkaardige thema’s: enerzijds de druk om mee te draaien in een maatschappij die verwacht dat je altijd maar gelukkig bent, anderzijds de moeite om kwetsbaarheid te tonen en om hulp te vragen wanneer die druk tot barsten leidt. Als vorm van verwerking en kritiek, vertaalden beiden deze gevoelens naar beelden, elk op hun eigen manier.
Door met elkaar en met anderen in gesprek te gaan, kwam het besef dat deze worstelingen wijdverspreid zijn. In een maatschappij waar zoveel communicatiemiddelen voorhanden zijn, lijkt diepgaand communiceren moeilijker dan ooit. Dit kapitalistisch systeem van vooruitgang en groei doet je geloven dat je eigen verdriet altijd ongelegen komt. Hulp vragen blijft een groot taboe: op je eigen eiland zoek je alleen naar een oplossing om dat masker maar niet te moeten afzetten.
